Gezelligheid kent geen tijd...

...en daarom laten mijn blogs zo lang op zich wachten!
De afgelopen weken waren drukdrukdruk, met veel familiebezoekjes, presentaties die voorbereid moesten worden en artikelen die gelezen moesten worden!

Met al mijn gasten was het erg gezellig in Boedapest, we zijn langs alle bezienswaardigheden geweest die ik kende, en hebben bij een paar leuke tentjes gegeten en gedronken.
Met Wilke, en daarna ook met Paul, ben ik nog bij de dierentuin geweest, en volgens mij is het me gelukt om álle gasten kennis te laten maken met mijn opvallendste buurtbewoners: De Honden.

In de straat waar ik woon, Illosvai Selymes Utca, woont een paar huizen naar links een drietal honden. Ik heb ze namen gegeven gebaseerd op hun uiterlijk, want zelf waren ze niet bereid om commentaar te geven. We hebben Bobby, Commisaris Rex en Zwabber. Bobby en Commisaris Rex komen geregeld enthousiast naar het hek toelopen, eerst om als een malle te blaffen, maar sinds ik vrede heb gesloten komen ze gewoon heel lief kijken, en Zwabber blijft zitten. Met zijn zwarte dreadlocks bewaakt hij altijd trouw het opstapje naar de voordeur. Soms zit hij met zijn kop naar links. Soms kijkt hij naar rechts. Soms ligt hij opgevouwen als een pakketje. Maar altijd ziet hij er uit als een inactieve zwabber. Met deze act is het hem natuurlijk compleet gelukt om het hart te stelen van Paul Zuidberg, die er ook enkele foto's van heeft weten te maken. Mijn favoriete hond van de drie is Commisaris Rex, waarvan ik zometeen ook een foto zal plaatsen.

Als ik de hoek omloop richting de halte voor tram 62, 62A en 69 (hihi) heeft het universum echter steeds nog één verrassing voor mij in petto: Blaffo.

Normaal ben ik heel tolerant naar honden toe en vind ik het fantastische beesten. Maar deze hond haat ik, en waarom? Omdat hij ZWART IS. Voordat je nu verontwaardigd de Moraalpolitie opbelt: Deze hond woont achter een wit hek met een nogal dichte structuur waar moeilijk doorheen te kijken is. In Boedapest wordt het tegenwoordig al rond half 4 donker. Blaffo is inkzwart, en tenzij hij in de volle zonneschijn staat is het bijna onmogelijk te zien of hij wel of niet achter het hek staat. Wat doet Blaffo als ik nét onoplettend langsloop: BLAF! Vaak gepaard met tegen het hek aanspringen. Ik heb meerdere ooggetuigen die mijn hart hebben moeten opvangen omdat het spontaan uit mijn lijf sprong als Blaffo weer eens de aanval inzette, en ik durf tegenwoordig al bijna niet meer langs het hek te lopen omdat mijn hart al sneller begint te tikken (ondanks dat hij niet vaak achter het hek meer staat recentelijk. Ik ben intussen al gewoon met angst GECONDITIONEERD, zo erg is het.)

Misschien dat ik binnenkort vrede kan sluiten, zoals ik dat ook met Bobby en de Commisaris heb gedaan.
Laten we het hopen.

Liefde!