Een nieuw huis!

Ik ben verhuisd! Ik bleef het volgende verslag maar uitstellen, niet uit luiheid, maar omdat ik steeds maar weer nieuwe dingen bleef meemaken, en ook uit luiheid.

Maar ik ben dus verhuisd, naar het huis waar ik oorspronkelijk al zou komen te wonen, maar waar een meisje een stokje voor stak. Een meisje dat ging samenwonen met haar vriend, maar dat pas op 1 oktober ging doen, en daarmee dus ook pas later uit MIJN kamer zou vertrekken.
Maar nu is ze weg, en heb ik lekker bij de IKEA een heel comfortabele bekleding van een heel comfortabel tweepersoonsbed aangeschaft.
Wifi kan ik stelen van de buren, dus lig ik hier fijn in mijn pyjamaatje eens een updeetje te typen.

Vorig weekend heb ik fijn op het Margitsziget gezeten, een zonnig en wonderschoon park-eiland. Ik zat er met mijn gitaartje leuke deuntjes te spelen en te lachen naar passerende passanten, en te lachen om passerende schattige hondjes. Waar er in Boedapest een enorme OVERdaad is aan kleffende en smekkende paartjes in het tramsysteem, kan ik nooit genoeg krijgen van schattige hondjes.
Zo zag ik een hondje in een jurkje, waar ik prompt een foto van maakte, en zag ik een klein ophondertje dat ondanks zijn geringe grootte tóch dapper blaffend achter de koets-met-paarden aanrende, om met een fikse zweepslag op de stenen toch uiteindelijk weggejaagd te worden. Leuke dingen voor de mensen. Een man vroeg me zelfs verlegen of hij een foto van mij mocht maken.
Als het goed is mailt hij me ooit nog de foto!

Afgelopen weekend ben ik op de vrijdagavond naar een super-awesome 'Illegal Grill' geweest, waar vet lauwe electro werd gespeeld en je drinken kon bestellen waar je snel en goedkoop toch even lekker op weg kon zweven! Topavond was dat, en gelukkig wist mijn gezelschap (de zoon van mijn nieuwe huisbaas) hoe we weer terug bij af moesten komen naderhand. Toen we de laatste paar straten terugliepen zong ik nog gezellig 'On The Road Again' voor hem. Hij kende de tekst uiteraard niet, want niemand kent al die country-onzin die ik voortdurend uitkraam.

Zondag ben ik met mijn Nederlandse vriendinnen Gwen en Dionne, en de vier Nederlandse kerels die bij Dionne op bezoek waren, naar het Gellért badhuis geweest. Dat was wel een lekker ontspannend dagje in 36 graden verwarmd water!
's Avonds nog een Transsylvanische Houten Plaat gegeten (vrije vertaling) bij een lekker restaurantje, en nog prima aansluiting kunnen vinden naar mij thuis.

Het maakt me absoluut niet uit als ik nog twintig minuutjes moet lopen om thuis te komen, als ik de route maar weet en het weer aannemelijk is.

Zaterdagavond was dit dus niet het geval, toen ik zonder kennis van het bus-en-tram netwerk op goed geluk naar Blaha Lujza Tér probeerde te komen, maar uiteindelijk de Fast Train naar the Middle of Nowhere bleek te hebben genomen.
Het valt allemaal niet mee!
Maar gelukkig kwam ik heelhuids thuis, en kan ik deze ervaring vervolgens weer gebruiken in de toekomst.

Ik ben heel erg blij dat alle vreemden die je aanspreekt ontzettend behulpzaam zijn en nét genoeg Engels spreken om je naar de goede bus te kunnen wijzen.

Mijn medebewoonster in het nieuwe huis, Kati, spreekt echter nog zeer weinig Engels. Ik heb van huisbaas Zoltán een Engels-Hongaars woordenboek gekregen, en zij een Hongaars-Engels, maar de afgelopen paar dagen moesten we ons toch echt redden met mijn tekenkunsten en wat losse woordjes en gebaren.

Een groot voordeel van mijn nieuwe situatie is dat Kati een verantwoordelijke moeder met een dotje van een zoontje van 5 is, en ik in de weekends van Hongaarse Kost at home kan genieten!

Ik ga morgen maar eens met behulp van Google Translate pogen om haar te bedanken voor de maaltijd.

Dat was het wel weer een beetje voor vanavond!

Tot snel! Blijf mooi, geniet van het leven, want het duurt maar even, enzovoort, enzovoort.

Dag dag nu!